ZehirliOk Forum

Dünyanin büyüklügüne göre insan bir nokta bile degil, noktadan da küçük...
Bu kadar küçük insana Allah öyle kabiliyetler vermis ki, seytan gibi her yere giriyor, melek gibi her yerde kendini gösteriyor. Uçakla göklerde uçuyor, denizin altina iniyor. Yaptigi bombalar sehirleri yikiyor. Testi kadar olan bomba, Hirosima'ya düsünce kocaman bir sehir haritadan siliniyor. Pilot, Hirosima'nin üzerine gelince bir dügmeye parmagiyla dokunuyor o kadar!.. Uçagin altindan bomba düsüyor ve bir sehri yok ediyor. Iste Allah insana öyle kabiliyetler vermis ki bir emriyle bir sehir yapiliyor, bir parmak hareketiyle de bir sehir yikiliyor.

Bana göre insanoglunun en büyük kabiliyeti "yikmak"tir. Bu sebepten Kur'an-i Kerim'in bütün ayetleri insana bakar, insani islah etmek ister.

Insanin cinayetlerinden biri de "her seyi tabiat yaratiyor" demesidir. Bir adam diyor ki: "Su dut agacini tabiat yaratti!" Otlarin, yapraklarin hepsi lisan-i haliyle Allah'a dilekçe verir; "bizi sen yarattin ama bu adam bize iftira ediyor". Iste o adama otlar, yapraklar adedince günahlar verilecek. Her birinden bir günah verilse, ebediyen cehennemde kalacak. Çünkü her biri hak talep edecek.

Birisi çiksa dese ki, "Otlarla mi konustun? Nereden biliyorsun böyle olacagini?"

Aklim söylüyor, aklim!..

Bir seyi tabiata veren, nihayetsiz cinayet isler. Nihayetsiz cinayet, nihayetsiz azap icap eder...

Cinayet ve cani ayni kökten gelir. Cinayetle bir adam öldürülür; haram isleyen birçok helali yok eder. Biri adamin bedenini öldürüyor, digeri adamin ruhunu yaraliyor.

Cinayete tesebbüs!..

Iyilerin varligi cennetin varligina alamettir. Kötülerin de varligi cehennemin varligina alamettir. Firat nereye gidiyor? Dicle nereye gidiyor? Her birinin döküldügü bir yer vardir. Insanlar da akin akin akiyor. Iyiler cennete, kötüler cehenneme...

Biz, bir seyden ayrilmisiz. Dolayisiyla ona kavusmak istiyoruz. Onun hasretini atesten gömlege benzetmisiz. Bazen yâr, bazen evlat bahanesiyle, bizimle birlikte dünyaya gelen bu hasretimizi, güftelerin harflerine dügümleriz.

Içimizde bir sevgi vardir. Bu sevgi sahibini arar; yârin, evladin, malin üzerinde dolasir, sonra sineye yani evine döner, basini gönül yastigina kor, "ah" çeker ve hüngür hüngür aglar. Kendinden haberi olmayan insan, "Niçin içim sikiliyor?" diye acayiplesir. Bazen bunu ugursuzluga da yorar.

Ben gönlümün çirasini söndürdümse kibriti kim çakar?

Ey denizlerin dibine, daglarin tepesine çikan insan!

Ne zaman gönlünün derinliklerine inecek ve ne zaman aklinin zirvesine tirmanacaksin?

Yoksa aklinla kurduklarinin altinda kalacak, gönlünü mezar mi edeceksin?