ZehirliOk Forum

[color=green]Sayfa: 5/8

Allahü teâlâ kullarına razı olduğu ve beğendiği yolu göstermek için çeşitli kavimlere zaman zaman peygamberler göndermiştir. Muhammed aleyhisselamı ise son Peygamber olarak bütün insanlara ve cinlere gönderdi. Bunun için Peygamberimize Hatem-ün-nebiyyin ve Hatem-ül-Enbiya denilmiştir.

Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretleri buyuruyor ki:
(Her Peygamber, kendi zamanında, kendi mekanında, kendi kavminin hepsinden, her bakımdan üstündür. Muhammed aleyhisselam ise, her zamanda, her memlekette, yani dünya yaratıldığı günden, kıyamet kopuncaya kadar, gelmiş ve gelecek, bütün varlıkların, her bakımdan en üstünüdür. Hiç kimse, hiçbir bakımdan Onun üstünde değildir. Bu güç bir şey değildir. Dilediğini yapan, her istediğini yaratan, Onu böyle yaratmıştır. Hiçbir insanın Onu methedecek gücü yoktur. Hiçbir insanın, Onu tenkit edecek iktidarı yoktur.)
Allahü teâlâ her şeyden önce Muhammed aleyhisselamın nurunu yarattı. Eshab-ı kiramdan Abdullah bin Cabir radıyallahü anh; “Ya Resulallah, Allahü teâlâ her şeyden evvel neyi yaratmıştır, bana söyler misin?” deyince, Sevgili Peygamberimiz şöyle buyurdu: (Her şeyden evvel senin peygamberinin yani benim nurumu kendi nurundan yarattı. O zaman ne Levh, ne Kâlem, ne Cennet, ne Cehennem, ne melek, ne sema’ (gökyüzü), ne arz (yeryüzü), ne güneş, ne ay, ne insan, ne de cin vardı.)

Âdem aleyhisselam yaratılınca Arş-ı a’lada nur ile yazılmış “Ahmed” ismini gördü. “Ya Rabbi! Bu nur nedir?” diye sorunca Allahü teâlâ; “Bu, ismi göklerde Ahmed ve yerlerde Muhammed olan senin zürriyetinden bir peygamberin nurudur. Eğer O olmasaydı, seni yaratmazdım” buyurdu. Âdem aleyhisselam yaratılınca alnına Muhammed aleyhisselamın nuru kondu ve o nur onun alnında parlamaya başladı.

Muhammed aleyhisselamın nuru, Âdem aleyhisselamdan itibaren temiz babalardan ve temiz analardan geçerek gelmiştir. Kur’an-ı kerimde Şu’ara suresi 219. âyetinde mealen; “Sen, yani senin nurun, hep secde edenlerden dolaştırılıp, sana ulaşmıştır” buyurulmaktadır. Nitekim Peygamber efendimiz hadis-i şerifte; “Allahü teâlâ insanları yarattı. Beni insanların en iyi kısmından vücuda getirdi. Sonra, bu kısımlarından en iyisini (Arabistan’da) seçti. Beni bunlardan vücuda getirdi. Sonra evlerden, ailelerden en iyisini seçip, beni bunlardan meydana getirdi. O halde, benim ruhum ve cesedim mahlukların en iyisidir. Benim silsilem, ecdadım en iyi insanlardır” buyurmuştur.

Yaratılan ilk insan olan Âdem aleyhisselam, Muhammed aleyhisselamın zerresini taşıdığı için alnında Onun nuru parlıyordu. Bu zerre Hz. Havva’ya, ondan Şit aleyhisselama ve böylece, temiz erkeklerden temiz kadınlara ve temiz kadınlardan temiz erkeklere geçti. Muhammed aleyhisselamın nuru da, zerre ile birlikte alınlardan alınlara geçti. Melekler ne zaman Âdem aleyhisselamın yüzüne baksalar, alnında Muhammed aleyhisselamın nurunu görürler ve ona salevat okurlardı. Yani; Allahümme salli ala seyyidina Muhammed derlerdi. Âdem aleyhisselam vefat edeceği zaman oğlu Şit aleyhisselama dedi ki: “Yavrum! Bu alnında parlayan nur, son peygamber Muhammed aleyhisselamın nurudur. Bu nuru, mümin, temiz ve afif hanımlara teslim et ve oğluna da böyle vasiyet et!”

Sayfa: 6/8

Muhammed aleyhisselama gelinceye kadar, bütün babalar, oğullarına böyle vasiyet etti. Hepsi bu vasiyeti yerine getirip, en asil, en kibar kız ile evlendi. Nur, temiz alınlardan, temiz kadınlardan geçerek sahibine ulaştı. Resulullahın dedelerinden birinin iki oğlu olsa, yahut bir kabile iki kola ayrılsa Muhammed aleyhisselamın soyu, en şerefli ve hayırlı olan tarafta bulunurdu. Her asırda onun dedesi olan zat, yüzündeki nurdan belli olurdu. Onun nurunu taşıyan seçilmiş bir soy vardı ki, her asırda bu soydan olan zatin yüzü pek güzel ve nurlu olurdu. Bu nur ile kardeşleri arasında belli olur, içinde bulunduğu kabile başka kabilelerden daha üstün, daha şerefli olurdu. Âdem aleyhisselamdan beri evlattan evlada geçerek gelen bu nur İbrahim aleyhisselama ondan da oğlu İsmail aleyhisselama geçmiştir. Onun da alnında sabah yıldızı gibi parlayan nur, evlatlarından Adnan’a, ondan Mead ondan Nizar’a intikal etmiştir. Nizar doğunca babası Mead, oğlunun alnındaki nuru görüp sevinmiş, büyük ziyafet vermiştir. “Böyle oğul için, bu kadar ziyafet az bir şey” dediği için de oğlunun adı Nizar (az bir şey) kalmıştır. Bundan sonra da nur sıra ile intikal ederek asıl sahibi olan sevgili Peygamberimize ulaşmıştır.

İnşirah suresinin (Biz senin zikrini yükseltmedik mi) mealindeki 4. âyet-i kerimesi için İbni Ata hazretleri, (Senin zikrini kendi zikrim kıldım, seni zikreden beni zikretmiş olur. İmanın sahih olması için benim zikrimin seninkiyle beraber olmasını sağladım) manasına geldiğini bildiriyor. Katade hazretleri de bu âyet-i kerimeyi açıklarken buyuruyor ki: (Hak teâlâ, Fahr-i âlemin zikrini dünya ve ahirette yükseltmiştir. Namaz kılan herkes, “Eşhedü” diyerek Allah’a ve Resulullaha şehadet getirmektedir.)
Kur’an-ı kerimde ve namazda olduğu gibi, ezan okunurken de Allah’ın ismi, Habibinin ismiyle birlikte okunmaktadır. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Göklerden geçerken, “Muhammed Resulullah” olarak ismimi gördüm.) [Bezzar]
(Cennette her ağacın yaprakları üzerinde “La ilahe illallah Muhammedün Resulullah” yazılıdır.) [Ebu Nuaym]
(Arş üzerinde, Cennetteki her şeyin üzerinde benim ismim vardır.) [İbni Asakir]

Hadis-i kudsilerde buyuruldu ki:
Âdem aleyhisselam Cennetten çıkarılınca, (Muhammed aleyhisselam hakkı için, Onun hürmetine beni affet!) diye dua etti. Allahü teâlâ ise, (Onu henüz yaratmadım. Nereden bildin?) buyurdu. Hz. Âdem de, (Arş’ta “La ilahe illallah Muhammedün Resulullah” yazılı olduğunu gördüm. Anladım ki, şerefli isminin yanına ancak en çok sevdiğinin ismini layık görürsün) dedi. Allahü teâlâ da buyurdu ki: (Ya Âdem doğru söyledin. O bana insanların en sevgilisidir. Onun hürmetine dua ettiğin için seni affettim. Eğer Muhammed aleyhisselam olmasaydı, seni yaratmazdım.) [Taberani]

Hz. Ali, (Allahü teâlâ, Resulullaha iman etmeleri için peygamberlerin hepsinden ahd [söz] almıştır) buyuruyor. Nitekim Resulullah sallallahü aleyhi ve sellemin nuru, diğer peygamberlerin nurlarını kaplayınca, bu nurun kimin olduğunu suâl ettiler. Hak teâlâ da, (Bu Habibimin nurudur. Ona iman ederseniz, sizi peygamber olarak gönderirim) buyurdu. Onlar da (Senin Habibine iman ettik) dediler. Cenabı Hak da, (Ben şahid olayım mı) buyurdu. Onlar da (Evet) dediler. (Mevahib)

Sayfa: 7/8

Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Âdem, cesedle ruh arasında iken, benden misak alındığı zaman, ben peygamber idim.) [İ. Şabi]
(Allah, yer ve gökleri yaratmadan elli bin yıl önce, Ümmil kitaba şunu yazmıştır: Muhammed peygamberlerin sonuncusudur.) [Müslim]
(Ben âlemlerin efendisiyim.) [Beyheki]
(Kıyamette insanların efendisi benim.) [Buhari]
(Soyca da insanların en şereflisiyim.) [Deylemi]
(Beni insanların en hayırlısı bilmeyen kâfirdir.) [Hatib]
(Arş-ı alaya benden başka kimse oturmaz.) [Tirmizi]

(Allahü teâlâ, beni insanların en iyisinden yarattı. İnsanların en iyisiyim, en iyi ailedenim. Kıyamette herkes sustuğu zaman ben söylerim, onlara şefaat ederim. Kimsenin ümidi kalmadığı bir zamanda onlara müjde veririm. O gün her iyilik, her türlü yardım, her kapının anahtarı bendedir. Liva-i hamd benim elimdedir. Peygamberlerin imamı, hatibi ve hepsinin şefaatçisiyim. Bunları öğünmek için söylemiyorum, hakikati bildiriyorum.) [Hakikati bildirmek vazifemdir. Bunları söylemezsem vazifemi yapmamış olurum. Müjdeci Mek. 44]
[Kime ve neye hizmet ettiği malum olmayan sapık bir yazar: (Peygamberin dedelerinden kâfir olanlar var idi. Mesela Hz. İbrahimin babası kâfir idi) diyor.

Halbuki, Peygamber efendimizin bütün dedelerinin temiz bir mümin olduğu âyet-i kerime ve hadis-i şeriflerle sabittir. Bunun aksini söylemek bu husustaki nassları inkâr olur.
Tevbe suresinin 28. âyet-i kerimesinde müşriklerin necis, yani kâfirlerin pis olduğu bildiriliyor. Peygamber efendimiz de bütün dedelerinin temiz olduğunu bildiriyor. Şuara suresinin 219. âyetinde (Vetekallübeke fissacidin) buyuruluyor. Yani mealen, (Sen, yani senin nurun, hep secde edenlerden dolaştırılıp, sana inkılab etmiş, ulaşmıştır) demektir. Ehl-i sünnet âlimleri bu âyet-i kerimeyi tefsir ederken, bütün ana-babalarının mümin olduğunu bildirmişlerdir.

Mevahib-i ledünniyye kitabının başında bütün dedelerinin temiz birer mümin olduğunu bildiren hadis-i şerifler nakledildikten sonra, Şuara suresinin 28. âyet-i kerimesinin tefsirinde buyuruluyor ki:
(İbni Abbas hazretleri buyuruyor ki: "Seni bir peygamberin neslinden diğer bir peygamberin nesline naklettim. Yani senin soyun peygamberler silsilesidir. Bir babanın iki oğlu olsa, peygamberlik hangisinde ise, Resulullah ondan gelmiş demektir.")
Bu âyet-i kerimenin tefsiri mahiyetinde olan hadis-i şeriflerden birkaçı şöyle:
(Her asırdaki insanların en iyilerinden, seçilmişlerinden dünyaya getirildim.) [Buhari]
(Allah, İsmail aleyhisselam evladından, Kinane ismindeki zatı ve onun sülalesinden Kureyş ismindeki zatı beğendi, seçti, Kureyş evladından da, Haşimoğullarını sevdi. Onlardan da, beni süzüp seçti.) [Müslim]

(Allah, beni insanların en iyilerinden vücuda getirdi. Silsilem, en iyi insanlardır.) [Tirmizi]
(Allahü teâlâ, Arabistandaki seçilmişler arasından beni seçti. Beni her zamandaki insanların seçilmişlerinde, en iyilerinde bulundurdu.) [Taberani]
(Dedelerimin hiçbiri zina yapmadı. Allahü teâlâ beni, iyi babalardan, temiz analardan getirdi. Dedelerimden birinin iki oğlu olsaydı, ben bunların, en iyisinde bulunurdum.) [Mevahib]
(Bana cahiliyet devrinin kötülüğü isabet etmedi. Âdem aleyhisselamdan babama kadar hep nikahlı ana-babadan geldim. Ben ecdat olarak sizin en hayırlınızım.) [Deylemi]
(Öğünmek için söylemiyorum. Soy bakımından da insanların en şereflisiyim.) [Deylemi]
Bu hadis-i şerifler ve Şuara suresindeki âyet-i kerime, Peygamber efendimizin bütün dedelerinin temiz bir mümin olduğunu göstermektedir. Kâfirler pis olduğuna göre, İbrahim aleyhisselamın babasının kâfir olması mümkün değildir.

Sayfa: 8/8

Molla Cami hazretleri buyuruyor ki:
(Muhammed aleyhisselamın zerresini taşıdığı için, Hz. Âdemin alnında nur parlıyordu. Bu zerre, Hz. Havvaya ve ondan Şit aleyhisselama ve böylece temiz erkeklerden temiz kadınlara ve temiz kadınlardan temiz erkeklere geçti. O nur da, zerre ile birlikte, alınlardan alınlara geçti.) [Şevahid-ün-Nübüvve]
Bu nur, kâfire geçmediği gibi, zina gibi bir günah işleyen mümine bile geçmiyordu. Bu bakımdan da Azer, Hz. İbrahimin babası değildi.

Azer üvey babadır
Enam suresinin 74. âyet-i kerimesinde, (İbrahim, babası Azere dediği zaman...) buyuruluyor. Burada Azer kelimesi baba kelimesinin atf-ı beyanı olduğu Beydavi tefsirinde yazılıdır. Bir kimsenin iki ismi olup, birlikte söylenince, birinin meşhur olmadığı, ikincinin meşhur olduğu anlaşılır. Meşhur olmayan birincisindeki kapalılığı açıklamak için ikincisi söylenir. Bu ikincisine atf-ı beyan denir.

Hz. İbrahim iki kimseye baba demektedir. Birisi kendi babası, diğeri de üvey babası ve amcası olan kimsedir. İcaz, belagat ve fesahat kaidelerine göre, âyet-i kerimenin manası, (İbrahim, ismi Azer olan babasına dediği zaman) demektir. Böyle olmasaydı, sadece (Azere dediği zaman) veya (Babasına dediği zaman) demek yetişirdi. Eğer Azer kendi öz babası olsaydı (Babası) kelimesi fazla olurdu. Türkçede bile (Babam Ali geliyor) denmez, sadece (Babam geliyor) denir.

Kur'an-ı kerimde amcaya baba denilmektedir. Hz. İsmail, Hz. Yakubun amcasıdır. Fakat Kur'an-ı kerimde (Amcan İsmail) denmiyor, (Baban İsmail) deniyor. Bekara suresinin 133. âyet-i kerimesinde çocukları, Hz. Yakuba (Babaların İbrahim ve İsmail ve İshak...) diyor. Yani, (Baban İbrahim, baban İsmail ve baban İshak) deniyor. Halbuki Hz. İsmail, Hz. Yakubun babası değil, amcasıdır. Tefsir kitaplarında Kur'an-ı kerimde amcaya baba denildiği bildirilmektedir. Peygamber efendimizin yaşlı köylüye, amcaları olan Ebu Talibe, Ebu Lehebe ve Hz. Abbasa baba dediği, çeşitli muteber kitaplarda yazılıdır. Yalnız Arablar değil, çeşitli milletlerde, amcaya, üvey babaya, kayınpedere ve yardımsever zatlara baba demek âdettir. Bu bakımdan Hz. Yakubun öz babası Hz. İshak iken, Kur'an-ı kerimde, Hz. Yakuba hitaben (Baban İsmail) buyurulmuştur. [İmam-ı Süyuti hazretleri, (Kitabüd-derc-il-münife) kitabında Azerin Hz. İbrahimin amcası olduğunu vesikalarla ispat etmektedir.]

[Ehl-i sünnetin büyükleri buyuruyor ki:
Peygamber efendimizin Babası Abdullah ile anası Âmine, İbrahim “aleyhisselam” dininde idi. Yani, mümin idi. Allahü teâlânın, bu ikisini diriltip Peygamberimizden kelime-i şehadet işitmeleri ve söylemeleri, imana gelmek için değil, bu ümmetten olmakla şereflenmeleri içindi. (Akrabana dua etme!) âyet-i kerimesi, Ebu Talib için idi. Ana ve babası için değildi. İmam-ı a’zamın (Fıkh-ı ekber) kitabının, elimizde bulunan tercümelerinde, bu ikisinin, imansız öldüğü yazılı ise de, İmam-ı a’zamın kendi eli ile yazdığı kitapta, imanla öldükleri yazılıdır. Sonradan, düşmanların bir (ma) silerek, bu yanlışlığın kasten yapıldığı anlaşılmıştır.

İslam dinine inanmayanlar, vaktiyle Allahü teâlânın Tevrat ve İncil kitaplarını değiştirdikleri gibi, zaman zaman, din büyüklerinin kitaplarına da el uzattı. Mesela, Muhyiddin-i Arabinin (Füsus) ve (Fütuhat) kitaplarına bazı şeyler karıştırdılar ise de, az zamanda meydana çıkarıldı. Büyük âlim Abdülvehhab-i Şaranı (Kibrit-i ahmer) ve (Elyevakit) kitaplarında bunu izah etmektedir.
Celaleddin-i Rumi hazretleri, bu sebepten dolayı (Mesnevi)sini nazm şeklinde yazarak, düşmanların değiştirmesine imkan bırakmamıştır.][/color]

Copyright © Huzura Dogru Dini Kitablar