[b][color=blue]Ögrenilmis Acizlik
Bir laboratuarda büyükçe bir akvaryumun içine 1 büyük balik ve çokça da küçük baliklar konuluyor. Dogal olarak büyük balik hemen küçük baliklara saldiriyor ve karnini doyuruyor. Bir müddet sonra, büyük balik bir tarafta, küçük baliklar diger tarafta olmak üzere akvaryumu ikiye bölecek cam bir bölme konuluyor. Büyük balik gene her zaman oldugu gibi küçük baliklara saldiriyor ama cam duvara çarparak geri dönüyor. Bir sonraki hamlesi de gene cam duvarda sona eriyor. Büyük balik önceleri bikmadan ve usanmadan küçük baliklara saldirilarini devam ettiriyor ancak bir müddet sonra da durumu kabullenerek bu çabalarindan vazgeçiyor.
Daha sonra akvaryumun ortasindaki cam bölme kaldiriliyor ve büyük baligin gene akvaryumun ortasina kadar gelip, sanki ortada cam bir bölme varmis gibi davrandigi gözlemleniyor.
Psikolojide buna ögrenilmis acizlik deniyormus. Bir çocuk yetiskin olana kadar, hem anne ve babasindan hem de çevresinden yaklasik 150 bin kez “ yapma, etme, sen yapamazsin “ vb. acizlige iten sözler duyarak büyüyormus.
Ne dersiniz ? Ürkekligimizin, çekingenligimizin temelinde bu yatiyor olmasin ? Bir türlü sözlerimizi eyleme geçiremeyisimizi altinda da, bu egitim tarzi mi yatiyor acaba ?
Kendimiz için hiçbir sey yapmadan, hep baskalarinin bizim için bir seyler yapmasini beklememizin bir nedeni de bu olabilir mi acaba ?
__________________[/color][/b]
[url]www.kaizenonline.net[/url]