[color=blue]Tunca’nın balıkları
Bağdat civarlarında bir yerlerde kendi halinde bir garip varmış. Bu adamcağız cemaate devam etmeye çalışıyor, lâkin çok zorlanıyormuş. Aslında evi mescide yakınmış ama... Ama arada Dicle olmasa.
Peki köprü mü? İşte onu sormayın, insanı yoracak kadar uzakmış. Hele kısa kış günleri akşam namazından çıkıp evine varamadan yatsı için dönüyormuş geriye.
Olacak bu ya günlerden birinde hocaefendi tevekkül bahsine girmiş ve elini kürsüye vura vura demiş ki: “Bir kimse ki Allah’a güvensin su üstünde yürür. Vallahi de yürür, Billahi de yürür.”
Bizim garip buna çok sevinmiş. Çekmiş besmelesini yürümüş mescide, çekmiş besmelesini dönmüş evine. O deli Dicle halı kesilmiş. Adamcağız hoca efendiye öyle çok dua etmiş ama öyle çok dua etmiş ki sormayın. Bu iş hanımının da hoşuna gitmiş, hatta bir gün “Efendi be” demiş, “Biz bu hocaefendiyi niye yemeğe çağırmıyoruz?” Adamcağız “He ya” demiş.
Hocaefendi bu samimi çağrıyı kabul etmiş. Namazdan sonra çıkmışlar yola. Hoca tam köprüye doğru yönelmiş ki, adamcağız önüne geçmiş “Ne gereği var hocam” demiş, “Çekelim besmelemizi yürüyelim karşıya”
Hoca efendi gülmüş. Önce acı acı, sonra mânâlı mânâlı gülmüş. “Ah!” demiş, “Ah, bende senin gibi âcâbasız olabilsem.”
Teslimiyetin güzelliği işte.
İşte böyle âcâba bocalaması yaşamayanlardan biri de Yahyâ Baba’dır. Mübarek Edirne Bayezid Külliyesi’nin aşçılarından biridir. Arkadaşları hoşaf, kebab, sebze, bakliyat pişirir. Ama onun ihtisası pilavdır.
Mübarek işe giriştimi ibadet ettiğini sanırsınız. Pirinçleri salavat getire getire ayıklar, yağını tekbirlerle eritir. Tuzunu besmele ile suyunu fatihalarla salar. Zaman zaman gözünü yumar, enbiyayı evliyayı aracı yapar, Allah’tan bereket arzular.
Onun pilavı herkese yeter, hatta artar. Ancak o tek pirinç tanesine bile kıyamaz derler toparlar Tunca’ya atar. Balıklar onun geleceği saati bilir, köprü başında toplaşırlar.
Kilercinin işi ne “İktisat!” Adam bakar pilav artıyor, pirinci azaltır. Ama Yahyâ Baba eksilen çuvalları görmezden gelir, bereketi besmelede bilir. Bir kere bile “Bu pirinç yeter mi?” demez.
Kilerci şaşkındır. Her gün pirinç miktarını biraz daha kısar ama pilav da azalma olmaz. Herkes doyar, Tunca’nın balıkları bile nasibini alırlar. Adamcağız bunu izah edecek tek kelime bilir: “Keramet!”
Çok dener ve emin olunca Padişah’a çıkar “Bu Yahyâ Baba boş değil sultanım” der, “hâlbuki biz ona amele muamelesi yapıyoruz”.
Bâyezîd-i Veli gönül ehlidir. Tekkede dergâhta dervişlik yapan çoktur ama tava tencere, is buhar arasında manevi makamlara yürüyebilen biri tanışmaya değer olmalıdır. Kilerci ile bir plan yaparlar.
O gün Yahyâ Baba’ya çok az hatta gülünç denilecek kadar az pirinç verilir. O her zamanki gibi okur üfler âlemlerin Rabbi’nden Halil İbrahim bereketi diler. Pilavı çok lezzetli olur, üstelik kazanlara sığmaz.
Yahyâ Baba artanları yine yüklenir, Tunca’nın yolunu tutar. Tam kepçeyi daldırıp balıklara atıyordur ki Padişah ortaya çıkar. “Ne oluyor bre” der, “yoksa devlet malını israf mı edersin?” Yahyâ Baba tutulur kalır. Ancak balıklar kafalarını sudan çıkarır “Ayıp olmuyor mu sultanım?” derler, “Koca devletin artığını bize çok mu görüyorsun?”
Yahyâ Baba öylesine mahçup olur ki anlatılamaz. Utancından secdeye kapanır, Allah’a sığınır. Bayezid-ı Veli onun kalkmasını bekler ama meğer ki geçmiş ola. Mübarek çoktan ruhunu teslim etmiş, kavuşmuştur rahmet-i Rahman’a
Biliyor musunuz veliler kısım kısımdır. Bazılarının veli olduğu aşikardır, onları cümle âlem tanır. Bazıları ise sırrını kendine saklar. Ama öyle Allah dostları vardır ki veli olduğunu ne kendi bilir ne de halk bilir. İşte Yahyâ Baba bunlardan biridir.
Copyright © Huzura Dogru Dini Kitablar [/color]